2019 දෙසැම්බර් මාසෙ අගදි මම හස්බන්ඩ් එක්ක ( ක්ලාර්ක්) ලංකාවට ආව. අපි දින 16ක් ඉඳල ජනවාරි මැද හරියෙ තමයි ආපහු ආවෙ. අපි ක්වාලම්පූර් ගුවන්තොටුපල ඇවිත් බැහැල එතනින් එන සිඩ්නි ෆ්ලයිට් එකට නගින්න පැය තුනක් විතර ගුවන්තොටුපොලේ හිටිය. අපි දැක්ක ගොඩක් මිනිස්සු මාස්ක් දාගෙන එහාට මෙහාට යනව. අපි ඒත් කල්පනා කලා හැමෝම වගේ මාස්ක් දාගෙන ඉන්නෙ ඇයි කියල. ඔයිට වසර ගානකට කලින් කුරුලු උන ආපු කාලෙත් හැමෝම වගේ ගුවන්තොටුපොලවලදි මාස්ක් දාගෙන තමයි හිටියෙ. මම හිතුවෙ ආයෙත් කුරුලු උන ඇවිත් කියල. සිඩ්නි වලට ඇවිත් සති තුනකට විතර පස්සෙ තමයි කොරෝන ගැන අපි දැනගත්තෙ. අපි එන්න තව සතියක් දෙකක් පහු වුනානම් අපි කොහේ හරි හිරවෙන්න තිබුන. ඉන්පස්සෙ පෙබරවාරි වලදි තමයි තත්වෙ දරුනු වෙන්න ගත්තෙ.
කොරෝන හන්ද මට හොඳ දෙයකුත් වුනා. කොරෝන හන්ද සිඩ්නි වල සවුන ඔක්කොම වැහැව්ව. ඒ නිසා මගෙ සවුන යන එක ඉබේම නතර වුනා. ඉස්සර සතියක් ඉන්නකොට සුද්දෙක් ලව්ව ඇරවගන්නෙ නැතිව ඉන්නම බැරි වෙනව. නමුත් ඒ උවමනාවත් මට දැන් දැනෙන්නෙ නැහැ. යන්න උවමනාව තිබුනත් යන්න නොලැබෙන බව දන්න හන්ද මානසික බලපෑම හන්ද යන්න හිතක් එන්නෙ නැහැ. ඒ හන්ද මේ අවුරුද්දටම කවුරුවත් මට ඇරල නැහැ. හස්බන්ඩ්ගෙ එක හැරුනකොට කිසිම කෙනෙකුගෙ එකක් උරල නැහැ. මුලු අවුරුද්දටම සෙක්ස් කලේ හස්බන්ඩ් එක්ක විතරයි. අවුරුදු 11න් පටන් ගත්තු මම අවුරුදු 60 වෙනතුරුම විවිධාකාර පිරිමි එක්ක එක් වුනා. නමුත් වාසනාවකට මට කිසිම ලෙඩක් බෝවුනේ නැහැ. කොරෝන හන්ද වෙන පිරිමි එක්ක එකතු වීමේ හැකියාව නැතිවුන හන්ද මින් පස්සෙ ලෙඩ ගැන භයවෙන්න දෙයකුත් නැහැ. මම ජපානෙට ආවට පස්සෙ ඉඳල අදවෙනතුරු පිරිමි 2000කට වැඩි දෙනෙක් එක්ක එකතු වුනා. මුල් කාලෙදි මම කිසිම පොල්ලක් කොන්ඩම් නොදා ඉරුවෙ නැහැ. මට මුල්ම ජපන ඇරපු දවසෙ ඉඳල ඉතාම මෑතක් වෙනතුරුම කොන්ඩම් නොදා කාටවත් ඇතුලෙ අරින්නෙ දුන්නෙ නැහැ. ඒ හන්ද ලෙඩ හැදෙන එක වැලකුනා. නමුත් දැන්ටා අවුරුදු දෙකකට විතර කාලෙක ඉඳල කොන්ඩම් නොදාම සුද්දන්ගෙ ඒව උරන්න පටන් ගත්ත. ඒ වගේම සුද්දො කොන්ඩම් නොදාම මගෙ ඇතුලට දාල ඇතුලෙම බඩු යවන්න පටන් ගත්ත. මෙහෙම වෙනකොට සීමාවකුත් නැතිව ගියා. පරිස්සමකුත් නැතිව ගියා. එක දවට තුන හතර දෙනාගෙ ඒව කොන්ඩම් නොදාම උරන්න ගත්ත. සමහර දවස් තිබුන පොලු හතක් විතර උරපු දවස්. අනෙක එක දවසට තුන් හතර දෙනා කොන්ඩම් නොදාම අරින්න පටන් ගත්ත. සමහර දවස්වල තුන් හතර දෙනෙක් පෝලිමට ඉඳල එකෙක් ඉවර වෙනකොට අනෙක අරින තත්වෙට පත්වුනා. කිසිම කෙනෙකුගෙ ඒව ගිල්ලෙ නැතත් අන්තිම හරියෙදි ගොඩක් අය කට ඇතුලෙම බඩු ඇරිය. මේ විදිහට ඉතාම අවදානම් ගමනක් තමයි මම යමින් හිටියෙ. නමුත් කොරෝන ආපු නිසා මම බේරුනා. මීට මාස ගානකට කලින් චෙක් කරපු වෙලාවෙත් මට කිසිම ලෙඩක් නැති බව ඔප්පු වුනා. ඉතින් මම හිතනව දෙවියන් වහන්සෙ මාව බේරුව කියල. කොරෝන ආවෙ නැත්නම් පහුගිය අවුරුදු දෙකේදි විතර කරපු ඒව දිගටම කලානම් මට ඒඩ්ස් හරි වෙන ලෙඩක් හරි හැදෙන්න ඉඩ තිබුන.
දැන්නම් මට ඇත්තටම ඇරවගන්නවත් පොලු උරන්නවත් උවමනාවක් දැනෙන්නෙ නැහැ. අහම්බෙන් සෙට් වුනොත් ඉතින් අතහරින්නෙත් නැහැ. ඒ වුනත් ඒ ගැන ඉස්සර වගේ පස්සෙන් එලවන්නෙ නැහැ. දැන් සෙක්ස් කරන්නෙ හස්බන්ඩ් එක්ක විතරමයි. එයාගෙ ආදරෙත් එන්න එන්නම වැඩිවෙනව. සාමාන්‍යයෙන් ජෝඩුවකගෙ ආදරේ කල් යනකොට අඩුවෙනවනෙ. නමුත් හස්බන්ඩ්ගෙ ආදරේනම් එන්න එන්නම වැඩි වෙනව. එයාට දැන් මගෙන් තොර ලෝකයක් ඇත්තෙම නැහැ. අපි එක්වෙන හැම වතාවෙම එයා මගෙ ඇඟේ හැම සෙන්ටිමීටරයක්ම ඉඹිනව ලෙවකනව. එයා කැමති නැහැ මම ඇඳුම් ඇඳගෙන ඉන්නවට. ඇඳුම් ඇඳගෙන ඉන්නකොට එයාට මගෙ ඇඟපත ස්පර්ෂ කරන එකට බාධාවක්ලු. එයාට නිතරම මගෙ ඇඟපත අත ගගා ඉන්න ඕනි හන්ද ඇඳුම් අඳින්න දෙන්නෙම නැහැ.
කොරෝන මුලු ලෝකෙටම හානියක් කලත් මගෙ ජීවිතෙටනම් හොඳක් වුනා කියලයි මට හිතෙන්නෙ.
